De laatste dagen met beren en wolven

En de laatste volle dag in de lodge is aangebroken. Het begint in ieder geval droog : een waterig  zonnetje breekt door en het is gestopt met regenen. Het is eb aan het worden en we zien verse wolven sporen op het strand voor de lodge, die kwamen hier waarschijnlijk rond 6 uur met z’n tweetjes langs. Het ontbijt is wederom heerlijk, wel wat moeie koppies want het is knap inspannend zon hele volle dag in de buitenlucht.

Ditmaal laat het getij het toe om recht voor de lodge in de boot te stappen dus dat is ideaal. Geen dikke regenbroeken aan, en de dapperen onder ons laten ook de zware heavy duty regenjassen in de lodge. We varen meteen naar de dichtstbijzijnde riviermonding toe, de bergen met sneeuw op de achtergrond zijn nu goed te zien. Wat is het hier prachtig !

Als we aan land gaan zien we al diverse beren als zwarte stipjes in de verte en ook twee lichtere schimmen die in het hoge gras wegduiken als wij aan land gaan. Wolven !

Snel worden we op het droge gekieperd en met rappe pas over de keien en kiezels gaan we in de richting waarin de wolven verdwenen. We kunnen nog net een glimps van ze ontwaren. Ze zijn erg schichtig en maken zich richting struiken en bergen uit de voeten. Errug gaaf! We hebben er zin an en stappen meteen een deurtje verder naar het midden van de riviermonding waar zich een stuk of 6 beren ophouden. Is en blijft een bizarre gewaarwording : naar beren toelopen. En steeds dichterbij. Iedere keer als je denkt nou is het wel mooi sleuren onze gidsen ons monter en opgewekt nog weer tientallen meters dichterbij. Uiteindelijk gaan we zitten pal aan een vrij grote kreek, en kunnen we de berenadem haast ruiken. Er is niet heel veel vis in de rivier dus het vissen vangen van de beesten is maar mondjesmaat : ze vleien zich dan doorgaans op hun dikke kont en gaan wat zieligjes naar het water zitten staren. Ze zien ze niet zozeer maar horen ze vooral. En op het moment dat er eentje een vis hoort komt zo’n grof en vet dier als een raket in beweging en stampt het water door. Zodra er een beer succesvol is proberen de anderen meteen hem zijn buit te ontnemen. Ligt er een beetje aan hoe groot de succesvolle visser is want er is duidelijk een rangorde hier. Het zijn vooral mannetjes beren, hier zijn geen kleintjes in de buurt want mannetjes zijn in staat die gewoon dood te bijten : reeds op vroege leeftijd de komende concurrentie voor voedsel uitschakelen heet dat. Een stuk of drie joekels zijn duidelijk de baas, daaromheen cirkelen een stuk of 4 kleinere beren, meest ook mannetjes die met ontzag voor de grote dikkerds een beetje op afstand blijven en graag hun plekje in de rivier afstaan als er een grotere aankomt. En we zitten er gewoon midden tussen. Op een gegeven moment hebben we wel 10 beren om ons heen, die wat proberen te vangen, opeens flink ruzieen met elkaar hetgeen met luid gegrom en gegrauw gepaard gaat. Soms wat gestoei op de achterpoten staand en het is een geweldig feest. We durven soms geeneens adem te halen zo dicht lopen die beesten langs, maar uiteindelijk hebben ze totaal geen oog voor ons, alleen voor elkaar en de zalmen. Heel grappig is het om te zien hoe een tweetal beren een beetje op afstand rondlopen en enorm speels zijn samen, waarschijnlijk 3 of 4 jaar oude zusjes die door hun moeder de wijde wereld in gestuurd zijn maar nog steeds gezellig samen rond darren en zo nu en dan wat rondhuppelen of opeens een sprintje trekken. Daar waar de oudere beren tamelijk bezadigd hun energie bewaren en oppotten, gaan deze twee helemaal los in al hun verwondering over deze prachtige wereld en speelplaats.

Het is echt ongelooflijk dit en we genieten met volle teugen. Poep-en-pies-in-de-broek momenten in overvloed trouwens … zie de filmpjes.

Na enige tijd gaan onze maagjes ook weer knorren en draaien we de beren op een meter of 10 de rug toe (belachelijk eigenlijk als je daaraan denkt ..) en marcheren terug richting bootjes alwaar de sanitair stoppen, en op de kiezeloever onze overheerlijke sandwiches met chips en koekies lunchen.

Het zonnetje schijnt ondertussen en het is gewoon warm. In T shirt weer terug en we nestelen ons nu op een nieuw plekkie. Hier gebeurt eerst niet veel, maar opeens hebben we twee beren : een van elke kant komend en de grootste is echt een enge joekel. Wij zitten iets hoger boven het water in het gras, en hij komt op 2 meter afstand in de kreek voorbij … Hij kijk ons wat vorsend aan maar daar blijft het gelukkig weer bij. Beide beren zijn echter in beweging en zijn net zo snel weer weg als ze gekomen zijn. Wij besluiten dan na een tijdje ook maar weer te gaan wandelen en komen weer in het midden van de ‘estuary’, waar we direct getracteerd worden op een dikkerd die pal langs ons door het water plenst. Even later een tweede op de kreek oever aan de overkant, en dan wordt het rustig. Alles is Eb, en nu wordt het vloed. De beren schuifelen naar hogere gronden en het gaat langzaam regenen. Het is weer mooi geweest. We zijn echt nog nooit zo veel, vaak en heel dichtbij geweest als vanochtend. Back to the boat en terug naar de lodge. Onderweg nog even de krabben kooi boven halen om voor het avond eten te zorgen en als er ruim 110 meter touw is opgehaald komt het metalen ding boven vol met grote, sappige krabben ! Ongelooflijk en voor sommigen een wat eng gezicht. Aangezien je maar 6 krabben per keer mag vangen worden er een stuk of 40 (!!) teruggegooid, de rest gaat mee voor het diner. Maar ze gaan niet levend gekookt worden, ze worden zonder enige ceremonie een voor een keihard op de ‘kikkers’ van de boot met de kop kapot geslagen en in tweeen gebroken. Appeltje eitje voor de doorgewinterde ‘Alaskaan’ maar niet voor de meesten van ons : een wat viezig en vooral ook zielig schouwspel. Maar ze schijnen lekker te smaken en vers al helemaal dus vooruit dan maar. Bij de lodge teruggekomen is de zon weer weg, het begint te miezeren en we maken ons op voor het diner. Waar dus ook die krab weer verschijnt. Een paar gasten blijken doorgewinterde krab eters en demonstreren ons hoe je zo’n ding eet. Nou ja, eet , je bent echt eerst een half uur bezig om de tentakels van de romp te breken, vervolgens alle ledematen in stukken te breken, en daarna met speciaal ‘krab-bestek’ en je blote handen de dunne reepjes vlees eruit te pulken. En het spettert gigantisch als je dat doet, vooral zeewater maar toch, niet echt fijn om je overbuurman aan tafel met krabbe vocht te besproeien. Vooral onze vriend Breene zit te rukken en te scheuren aan zijn krab dat het een lieve lust is. Beestachtig gewoon, grote hilariteit, en uiteindelijk toch wat ervan gegeten. De kenners aan tafel zijn in extase, wij vooral in verwondering J

Weer een ervaring rijker genieten we nog even van wat foto’s en filmpjes van vandaag en gaan we op bed aan. Morgen alweer terug. Wat vliegt de tijd, maar t is ok !

Onze laatste ochtend. Het is nog grijzer en natter dan de vorige dagen en het gaat er even om spannen of de watervliegtuigen kunnen komen om ons en de 3 anderen op te pikken die vandaag vertrekken. Die dingen moeten minimaal 3 km zicht hebben, en 150 m in de hoogte, om te kunnen vliegen. Vooralsnog zien wij niet ver, niet omhoog, en ook niet om ons heen. Ach, we gaan het zien. Eerst maar weer ontbijt en de koffers klaar gezet want die gaan mee op de boot. Eb wordt vanmiddag super laag waardoor het watervliegtuig niet in de buurt van de lodge kan landen en er is een ander oppik punt afgesproken, ergens op n eilandje.

We varen vanochtend de baai weer in, zien niets anders dan grijs en regen, het lijkt wel alsof we door de wolken heen varen. Als we bij de riviermonding aankomen is het iets helderder, maar erg nat. Al snel zien we in de verte toch wat beren als zwarte stipjes tussen het grijs, en het lijkt alsof we moeder met 3 cubs weer zien. Snel eruit, niet iedereen neemt zijn foto camera mee want het regent hard. Onze Amerikaanse en schotse vrinden lopen de hele dag met statieven en gigantische lenzen te zeulen, en dat vereist iedere keer een enorm uitpak- en opstel werk. Vriend Breene heeft zelfs 2 camera’s met superlange lenzen om zijn nek, en een statief. Hij blijkt echter tamelijk bijziend en de vriendelijke man zit vaak met zijn zoomlens een andere richting op te turen omdat ie dan geen idee heeft wat er gezien wordt. Dus leren we ons aan om even achter hem te gaan staan en ‘m in de juiste richting te wijzen, want als ie eenmaal iets in zijn vizier heeft dan maakt ie wel erg mooie foto’s. Heeft de hele wereld overgezworven om ieder denkbaar beest vast te leggen. En hij is zo aandoenlijk blij en dankbaar als hij eindelijk ziet waar iedereen dan al 10 minuten naar zit te kijken …

Affijn, wij de boot uit, in rap tempo glibberend richting waar we moeder en cubs zagen. We komen langs een grote kuil in de oever die er gister nog niet was : ‘Bear den’ zegt Perry : hier heeft vanacht een beer geslapen, die scharrelen zich dan in een kuiltje .. Meteen daarop spot Effie een wolf, en nog een. Oh jee, cubs pas op. En inderdaad, we zien eerst 2, later 4 wolven die rond de moeder beer met cubs lijken te cirkelen. Eentje doet een soort schijnaanval maar moeders dreigende klauwen doen m snel stoppen. Een ander durft tot op een paar meter te naderen maar besluit ook om te draaien. Lichte stress in onze groep, want om nou een van die cubs gegrepen te zien worden door een wolf staat niet echt op ons verlanglijstje. Moeder beer lijkt zich er niet zo druk over te maken en blijft aan de rand van rivier doorscharrelen. De wolven cirkelen eromheen, een tweetal hoog op de boshelling en telkens zien we witte of grijswitte koppies tussen het struweel : we worden angstvallig in de gaten gehouden. Ondertussen in de riviermonding worden we ook door diverse beren voorbij gelopen, een paar komen weer ‘billenknijpend-dicht langs’. Het is een hele toer om te filmen en foto’s te maken want het plenst gestaag. Wat een sensatie en wat een drukte om ons heen vanochtend, wolven, beren, adelaars en allerlei ander vlieg-en scharrel gedierte. Geen van hen trekt zich iets van de regen aan, ze lijken het eerder lekker te vinden.

We worden opgeschrikt door wat woest gebrul en takkengezwiep in de bosjes achter de kiezeloever .. daar waar we telkens met de boot in-en uitstappen. In het uurtje dat we hier nu zijn hebben we inderdaad al een paar beren die bosjes in zien gaan op een bepaalde plek. Als get gegrom en gestuif voorbij is zien we er eentje weer wat beteuterd uitkomen .. raar. Gaan we dadelijk eens checken.

We genieten nog met volle teugen deze ochtend, de wolven lijken steeds minder schuw, de cubs overleven het voorlopig en het dal is weer vol beren. Het schijnt met wolven zo te zijn dat deze ’s zomers in hun eentje door de wijde wereld trekken, en zodra het dan langzaam winter gaat worden verzamelen ze zich in hun roedel, meestal een stuk of 10 a 15 wolven, om gezamenlijk de winter door te brengen. Het lijkt erop alsof deze riviermonding het verzamel punt (‘rendez-vous’) van dit roedel is. Daarom zien we er ook telkens meer ..

De kreekjes die we oversteken / doorwaden stromen bij vlagen erg stevig en het is dan ‘buddy-werk’ om er door heen te komen, twee aan twee om elkaar te ondersteunen.

Tegen 12 uur zit het erop, we moeten naar ons eigen verzamelpunt voor de terugreis. Jammer, t is hier zo mooi. Vlak bij de boot werpen we nog even een blik in de struiken waar alle beren zo’n aandacht voor hadden en vanwaar we die vervaarlijke geluiden hoorden : we zien niet veel maar wel een slapende beer die hevig verstoord opkijkt als onze twee gidsen een kijkje willen nemen. Het beest ligt waarschijnlijk een prooi / dood dier te bewaken waar hij zo nu en dan van eet… We zullen nooit weten wat het was.

We lunchen op een klein eilandje en al snel komt het eerste van de 2 watervliegtuigjes, de Korpies gaan als eerste mee en na een uurtje wiebelen en wobbelen landen we weer safe in Kodiak. We hebben hier een tweetal uurtjes voor onze returnvlucht naar Anchorage en het hotel dat we daar voor zondag nacht geboekt hebben. Ook dit gaat soepel. Jammer dat we Kodiak moeten verlaten, die sfeer die hier hangt, zo van ‘aan het eind van de bewoonde wereld’, is geweldig.

Ook de duitsers en onze chinese vriend Breene vliegen naar Anchorage. We nemen hartelijk knuffel afscheid en via een vette hamburger bij de TGIF liggen we tegen half tien. Onze vlucht naar Seattle morgen is om 6 uur …. We gaan er dus om 3.30 uur uit, wordt een korte nacht, lange lange dag (en warm : Seattle heeft deze dagen temperaturen rond de 30 graden lezen we ….)

Het was weer ongelooflijk prachtig in Katmai, ons Alaska avontuur is teneinde, wat een geweldige ervaringen weer en nu nog een dagje Seattle voordat we naar huis vliegen op dinsdag !

Alle liefs van ons!!